سرو چَمان من چرا،میلِ چمن نمیکند همدم گُل نمیشود،یادِ سَمَن نمیکند ساقی،سیمساق من،گر همه دُرد میدهد کیست که تن،چو جام می،جمله دهن نمیکند تا دل هرزه گردِ مـــــن،رفته به چین زلف او زان سفرِ دراز خود،عزم وطن نمیکنــــد با همه عطر دامنت،آیدم از صبا عجــب کز گذر تو خاک را،مشکِ خُتَن نمیکند تا به هم می کند،ریشه جوانم کشته غمزه تو شد حافظ جفا من گفت،سر به جمال من،چرا میلِت کرد همدم گل،یادِ سَمَن نمی کند سرو چَمان من چرا… دل به امیدِ روی او،همدمِ جان نمی شود جان به هوای کوی او،خدمت تن نمی کند گوش کشیده است از آن،گوش به من نمیکند دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس پیش کمان ابرُویش لابه همی کنم،ولی خاک بنفشه زار را مشک و خُتَن نمیکند